زمستون یکی از پررین فصل هاست برای من. سرمای بیرون درونت رو به تکاپو وادار میکنه. یک لذت ساده مثل نوشیدن یک لیوان چای، دوچندان میشه. از بیرون خبری نیست. درون توئه که باید به جنبش در بیاد. تویی که باید گرما ببخشی به زندگی.
فشارهای بیرونی هم اثر مشابهی دارن. وقتی احساس میکنی جبری از بیرون داره وارد میشه، حتی اگر کاری که انجام میدی مورد علاقت هم باشه، میل به ابراز درونیات و پرداختن به دغدغه ها و علایق شدت میگیره.
به عمق زندگی کردنمون، مرگ رو تجربه میکنیم.
هزاران بار باید گفت " خوشا این لحظه بشکوه برخورداری از بودن".
درباره این سایت