وقتی گسستگی در وضعیتی که نسبتا پایدار بوده ایجاد میشه، چیزهایی آشکار میشن که تا قبل از اون به دید نیومده بودن. از جمله این چیزها رشته های پنهان روابطه. کسانی که فکر میکردی بودنشون وزن ارزشمندی داره اما نبودنشون دل گزا نیست، اهمیت پیدا میکنن.
وقتی مختصات وجودت تغییر میکنه تمام نسبتها به هم میریزه؛ حتی نسبتهای ضعیف به اندازه خودشون به چشم میان.
شاید چندان غیر قابل درک نباشه که "ما چیزی جز نسبتهامون نیستیم."
بدون تجربه فقدان و گسستگی شاید آگاهی از خودمون رخ نداده اما بهای این آگاهی جان کاهه.
درباره این سایت